दहा वर्षाचा देशभक्त श्रवणसिंह

 

वय अवघं दहा वर्षं.

खेळण्यांत रमायचं, शाळेच्या गप्पा मारायचं वय.

पण पंजाबच्या फेरोजपूर जिल्ह्यातील एका सीमावर्ती गावात राहणाऱ्या श्रवण सिंहच्या मनात मात्र एकच विचार घोळत होता— “देशासाठी आपण काय करू शकतो?”

ऑपरेशन सिंदूरच्या काळात भारत–पाकिस्तान सीमेवर वातावरण अत्यंत तणावपूर्ण होतं. प्रत्येक क्षण धोक्याचा. उन्हाची तीव्र झळ, सततची सतर्कता, शारीरिक आणि मानसिक थकवा झेलत भारतीय जवान देशरक्षणासाठी ठाम उभे होते. अशाच कठीण परिस्थितीत एक छोटंसं पाऊल, पण मोठा दिलासा देणारं योगदान समोर आलं—श्रवण सिंहचं.

श्रवण रोज घरातून दूध, चहा, पाणी, ताक, बर्फ घेऊन थेट जवानांपर्यंत पोहोचायचा.

कोणाच्या सूचनेवरून नाही.

कुठलाही मोबदला नको म्हणून नाही.

फक्त मनापासून, सैनिकांबद्दल असलेल्या आदरातून.

धोका स्पष्ट होता, पण भीती त्याच्या पावलांमध्ये नव्हती. त्याच्या लहानशा शरीरात मोठं धैर्य दडलं होतं. जवानांसाठी श्रवण केवळ दूध किंवा चहा देणारा मुलगा नव्हता, तर थकलेल्या मनाला आधार देणारी माणुसकीची भावना होता. त्याच्या निरागस हास्याने अनेक चेहऱ्यांवर हसू उमटलं, तर क्षणभर तरी युद्धसदृश तणाव हलका झाला.

ही शांत सेवा, हा न बोलता दिलेला आधार अखेर देशाच्या नजरेत आला. ऑपरेशन सिंदूरदरम्यान सैनिकांसाठी केलेल्या या सेवेमुळे श्रवण सिंहला राष्ट्रीय बाल पुरस्काराने सन्मानित करण्यात आलं. हा पुरस्कार एका मुलाचा असला, तरी तो देशासाठी काहीतरी करण्याची जिद्द जपणाऱ्या प्रत्येक बालमनाचा गौरव आहे.

श्रवण सिंहची कथा आपल्याला एक साधा पण खोल संदेश देते,

देशभक्ती फक्त घोषणांत नसते.

ती शस्त्रांपुरती मर्यादित नसते.

ती छोट्या कृतींतून, माणुसकीतून, निस्वार्थ सेवेतूनही उमटते.

वय लहान असू शकतं, पण भावना मोठ्या असतील तर कार्य महान ठरतं.

आज श्रवण सिंह हे नाव ऑपरेशन सिंदूरमधील एका शांत, पण शक्तिशाली देशभक्तीचं प्रतीक बनलं आहे.